Mijn vader, Johny Voners

(26 augustus 1945 – 17 maart 2020)

Een week geleden.
Liet jij het leven.

Vandaag.
Vond ik deze tekst op een wit vel papier in mijn dozen vol herinneringen aan jou, gespaard doorheen de jaren:

Wie beslist?
Welke muziek?
Bloemen, ja of neen?
Welke bloemen?
Fotograaf of geheugen?
Wie wordt uitgenodigd?
Wie moet buiten blijven?
Sombere stadskledij?
Vrolijk casual?
Speech of geen speech?
Indien ja, wíe speecht?
Welk vervoermiddel?
Dienst na verkoop?
Verdriet na verloop?
Tranen of moedig zijn?
In de kerk en een zerk?
Ten dienste van de wetenschap?
Begraven?
Cremeren?
Uitstrooien?
Bijhouden?
Opsnuiven?
Uitgewist?
Hoop dat je mij mist
Dat heb ik net beslist.

Johny Voners
2008

Je had een aantal teksten geschreven en vroeg me om ze na te lezen en van opmerkingen te voorzien. De teksten verschenen later in het ‘Mooiste woordenboek’, een boek vol gedichten en gedachten van 23 bekende Vlamingen.

Hoe ironisch nu, deze tekst van jou.
We hebben amper iets ‘kunnen’ beslissen of kiezen. Het coronavirus besliste in onze plaats.

Een kennis mailde me de afgelopen week: ‘Papa was gelukkig nog warm omringd, hoe klein die troost ook mag zijn.’
Het is waar.
Er zijn zoveel mensen overleden de laatste weken, helemaal alleen.
Zonder afscheid.
Ergens in een ziekenhuis.
Gelaat naar de grond gericht.
In een koud bed.

Mijn verdriet is nog jong.
Er valt nog zoveel over jou te zeggen, te schrijven.
Dat ga ik misschien wel doen.
Alles op zijn tijd.

Naast het verdriet om jou
is er de vreemde tijd die ons omhult,
alsof met jou
alle leven is verdwenen.

Ik ga je missen.
Dat heb ik niet moeten beslissen.
Dat komt vanzelf.
En die reis naar Kaapstad, met vrouw, kinderen en kleinkinderen… die doen we nog.
We nemen jou mee in ons hart en in onze herinneringen.
Wedden dat het de reis van mijn leven wordt?

Mijn dank gaat uit naar alle oncologen, artsen, verplegers en verpleegsters die voor ons klaarstonden, maar ook naar alle mensen in de zorg die vandaag bergen verzetten in dit coronatijdperk.