Dag klotejaar 2020, welkom 2021

Afscheid

2020 begon niet zoals alle andere. Mijn vader was ernstig ziek en ook al koesterden we nog hoop, de realiteit dwong ons ertoe de ogen te openen. Het ging van kwaad naar erger. Februari werd dé ultieme ziekenhuismaand. De hoop om met de familie toch die laatste reis naar Kaapstad te maken, zijn grote wens, slonk met de dag.
Op 10 maart, de dag dat het coronavirus het eerste dodelijke slachtoffer maakte in ons land, zat de Nationale Veiligheidsraad een eerste keer samen. Amper twee dagen later, nadat er nog twee personen waren gestorven aan de gevolgen van het virus, ging de horeca op slot. Het vreemde mondmaskerfenomeen deed zijn intrede in ons land. Ik stond erbij en keek ernaar. Mijn vader overleed op dinsdag, 17 maart. Op 18 maart ging België in lockdown. Afscheid nemen moest in wel heel intieme kring.

Het vreemde mondmaskerfenomeen deed zijn intrede in ons land. Ik stond erbij en keek ernaar.

een domper

Op professioneel vlak zaten er enkele reizen en samenwerkingen in de pijplijn. Helaas. Reizen werd net zoals uit eten gaan of een concert bijwonen onmogelijk. Mijn oudste zoon die in Engeland werkt, was in maart naar België gekomen en kon na het overlijden van zijn grootvader niet terugkeren. Hij bleef tot einde augustus, hoera voor de liefde wel, want ‘zij’ huist in België. De jongste zoon zag leuke projecten in rook opgaan. Muziek studeren en amper kunnen samenspelen, repeteren, optreden en opnemen… Het was en is ook nu nog een domper op zijn heerlijke, muzikale studententijd. Het kot in Hasselt staat daar eenzaam te wezen.

Jonge mensen

Jonge mensen. Ik vind overigens dat zij naast gezondheidsmedewerkers als eerste een vaccin moeten krijgen. En kom nu niet af met de dooddoener dat de beschaving van een samenleving valt af te meten aan de wijze waarop ze omgaat met haar ouderen. Het spijt me, Jos van 96 jaar. Jij hebt het allemaal al gehad. De jeugd moet kunnen leven, proberen, lachen, vrijen, studeren, experimenteren.

De geneugten

Ik ging op zoek en vond nieuwe klanten om voor te schrijven, wat helaas voor veel andere mensen om me heen niet mogelijk was. Wie leeft van muziek, tv, theater, evenementen, horeca, etc. kan vandaag nog altijd geen kant op of moest switchen naar een compleet andere invulling om geld in het laatje te krijgen. De geneugten van het leven zijn ons afgenomen en ja, we mogen dat erg vinden.

Sombere tijden

Sobere tijden, sombere tijden ook. Zelfdoding, financiële problemen, familiaal geweld en verontrustende opvoedingssituaties zijn toegenomen. Het bij elkaar op de lip zitten door thuiswerk, een leven met minder uitlaatkleppen… het werkt strubbelingen in de hand. Meer echtscheidingen ook dit jaar. Wie heeft er ooit gezegd dat het leven gemakkelijk is?

mooie herinneringen

Toch wil ik eindigen met mooie herinneringen. Fietstochten op een nieuwe e-bike met onze fietsbubbel, korte reisjes dichtbij, het prachtige nummer 1945 dat mijn jongste zoon voor zijn grootvader componeerde, oude en nieuwe vriendschappen, warmte en liefde om je heen, een nieuw prentenboek in de maak, het weerzien – na vier maanden – van mijn oudste zoon met Kerstmis, mijn eigen mama en stiefvader die gezond en wel zijn en via Zoom deelnamen aan het kerstaperitief… Dankbaar voor dit alles!

Binnenkort 50. Tjonge. Mijn droom om die verjaardag met vriendinnen in New York te vieren zal voorlopig een droom blijven. Het wordt een verjaardag in een leeg huis tussen de verfpotten.

Verfpotten, de rode draad in mijn leven.

Als ik maar kan verven! Maar goed. Een nieuw jaar, een nieuwe start. We krabbelen overeind. En dat moet jij ook doen! Ik wens je een mooi, gezond en hoopvol 2021.

Nb. Verwacht dit jaar geen nieuwjaarskaart van mij in je bus. Ik heb er even de puf niet voor.

Meer lezen zoals dit? Lees dan mijn blogartikel Mijn vriendinnen, de overgang en ik of Zelfspot, 45+